Drie honden en dan een baby erbij... Ik maakte me tijdens de zwangerschap niet al te veel zorgen, honden zijn mijn hobby en mijn beroep. Ik zou eventuele problemen wel het hoofd kunnen bieden. Door complicaties (zwangerschapsvergiftiging) voelde ik me in de laatste weken van mijn zwangerschap echt niet lekker meer in mijn vel, veel voorbereiden was er dus niet meer aan. Wel had ik alle spulletjes al maanden op voorhand op zijn plek gezet zodat de honden konden wennen aan het nieuwe meubilair (wiegje, park, verzorgingstafel, buggy, Maxi-Cosi, wipper, ...).
Vooral mijn jongste teefje vindt het nooit fijn als er dingen verplaatst worden of een andere bestemming krijgen. Zo is de kerstboom bijvoorbeeld elk jaar enkele dagen wennen.
Bij de komst van een baby is het handig om enkele weken op voorhand de omgeving al aan te passen aan de nieuwe situatie.
De zwangerschap
Tijdens mijn zwangerschap was enkel mijn reu zenuwachtiger dan normaal. De katten trouwens ook... Van plassen en stoelgang maken op de badmat tot gevechten onderling. Dat was ook gewoon voorbij wanneer ik mijn laatste trimester inging.
Onderschat de kracht van veranderende hormonen niet!
En dan plots, een baby erbij
Bij de geboorte ging mijn man elke avond thuis slapen en nam steeds een dekentje van de baby en een gedragen nachtkleed van mezelf mee om bij de honden te leggen. De combinatie van die twee geuren zou als positieve associatie dienen voor de honden. Onze reu had, opvallend, het meest interesse in die geuren. Gebruikte pampers vind ik zelf niet zo'n goed middel om te gebruiken als "gewenning".
Op de eerste dag thuis voelde ik me, buiten enorm uitgeput, heel opgelucht om terug in mijn vertrouwde omgeving te zijn. Dit keer wel met een extra mensje erbij.
Ik ging eerst zelf naar binnen om mijn beestjes te begroeten en bracht daarna ons zoontje mee in de Maxi-Cosi. Ze konden kort aan hem snuffelen in alle veiligheid waarna ik met hem naar onze slaapkamer verdween om te rusten.
De eerste dagen waren mijn teefjes vooral geïnteresseerd in mij, mijn maternale geuren en opnieuw mijn veranderde hormonen. Tot op vandaag zijn zij heel zorgzaam, ook voor Ralf. Wanneer hij begint te huilen, komen ze geduldig zijn voetjes likken. Dat geeft echt een geweldig gevoel, die acceptatie en vooral die enorme flexibiliteit die ze hebben.
Doggy-blues
Maar die geweldige "bubble" werd ook doorprikt... door de interactie met onze reu. Hij liet duidelijk veel stress-signalen zien, plaste twee dagen in huis en vond het allesbehalve fijn dat ik door het huis wandelde met een baby op de arm. Als gevolg cirkelde hij telkens tientallen rondjes om de tafel en wou die bewegende mini-beentjes heel opdringerig besnuffelen. Ook vond ik elke ochtend wel een dekentje of rompertje van ons zoontje in de hondenmand, ongeschonden.
De combinatie van de babyblues en een hond die heel veel stress vertoonde, was ontzettend vermoeiend. Ik werd me heel bewust van mijn eigen frustratie en wist dat ik snel anders moest omgaan met de situatie om escalatie te voorkomen.
Ons baby-bezoek kwam met goedbedoelde diagnoses zoals: "Hij is waarschijnlijk jaloers!", "Hij wil gewoon spelen...", "Hij wil meer betrokken worden.", "Hij vindt het spannend!". Wellicht is hij wel één van die dingen of meerdere tegelijk, maar daarmee werd het natuurlijk niet beter...
Hij neemt intussen ondersteunende medicatie, in samenspraak met onze dierenarts, in combinatie met een homeopatische verdamper voor de leefruimte. We maken de momenten samen zo leuk mogelijk en proberen hem veel structuur te geven zodat hij weet wanneer hij wel aandacht mag verwachten en wanneer niet. Door het scheiden van onze leefruimtes op momenten dat ik heel veel interactie heb met de baby (bv. tijdens de borstvoeding) houden we het veilig.
Dankzij mangement kon ik de situatie onder controle houden en het voor iedereen zou aangenaam mogelijk maken. Daarnaast gaf duidelijkheid en structuur ons allemaal meer rust.
Hoe graag we ook iedereen tevreden willen houden, dat is gewoon niet altijd realistisch. En dan heb je ook jezelf nog! Er komt vaak schuldgevoel bij kijken, maar vanuit schuld kan je niet liefhebben dus dat heb ik stap voor stap van me afgezet. Ik doe nu vooral mijn best en hoop van daaruit samen vooruit te kunnen gaan.
Ik was in de eerste weken gewoon niet in staat om zowel in mijn hond zijn behoeften als in die van mijn zoontje te voorzien. Die energie had ik gewoon niet, en dat is volledig oké!
Het is echt een zoektocht naar opnieuw leren samenleven. Heel spannend maar toch ook fijn dat we eigenlijk allemaal moeten wennen aan dit nieuwe leven.
Maak jij ook iets gelijkaardig mee of zit je met vragen tijdens je zwangerschap. Aarzel niet om mij of een collega te raadplegen om die bezorgdheden te bespreken.
Vond je deze post wel of niet nuttig om te lezen? Laat zeker een comment achter!