Gisteren weer een mooie reminder gekregen: wat een combinatie van hormonen, aangeleerd gedrag en opgebouwde stress met je kunnen doen. Ik ben letterlijk uit mijn sloffen geschoten!
Zelf-regulatie (= het vermogen om grip te krijgen op je gedachten, emoties en gedrag) is iets wat we van heel jonge hondjes al verwachten: alleen kunnen zijn, met stress en spannende gebeurtenissen omgaan op zichzelf... Het is een feit dat we allemaal in staat zijn om onszelf te reguleren, alleen gaan we als jonge individuen dan zeer snel in 'survival-modus' en leren meteen waar en waarvoor we onze emoties inhouden, ons gedrag afremmen en onze muren moeten optrekken.
Onderzoek bij primaten en andere diersoorten heeft al uitgewezen dat zelf-regulatie op zo'n jonge leeftijd de ontwikkeling niet gunstig beïnvloed en dat die individuen op latere leeftijd veel minder veerkrachtig en wendbaar zijn.
Als mens, zitten we zelf ook met generaties aan starre gewoontebeesten die moeite hebben met verandering en alles wat ingaat tegen 'het normale'. Ik geloof dat daar, naast andere oorzaken en omgevingsfactoren, één element zeker mee aan de basis ligt: je moest jezelf maar tot rust kunnen brengen als kind - gepakt en gezakt met je rugzak vol frustratie, verdriet, spanning, noem maar op...
En laat dat nu net iets zijn wat ik veel heb geoefend als jonge Annelies!
Ik schoot gisteren uit mijn sloffen nadat mijn zoontje van de ene driftbui in de andere belandde en toen mijn dochtertje besloot haar 'Capri-sunneke' (Vlamingen kennen dit zeker, haha) volledig leeg te gieten in haar eetstoel, had ik er genoeg van! Ik verloor mijn geduld! (Dit was niet het enige hoor, maar de triggers stapelden zich zo snel op dat het er teveel zijn om te beschrijven.)
Mijn vader kon ook zo van 0 naar 100 gaan in 3 seconden, beetje zoals een dure auto optrekken. Hij gaat sneller dan je denkt met een adrenaline-kick in the end.
Emoties 'opfretten' noem ik dat nu, opstapelen die handel, geen pauze nemen, geen moment om even alles te laten zakken of het er ook gewoon echt te laten zijn.
En wat doen honden en peuters nu nét NIET, juist ja, 'emoties opfretten'!
Trigger warning > spiegel alarm!
Ze laten het zien, het komt eruit op de meest onmogelijke momenten. En in dat moment hebben ze nood aan een stabiele volwassene die zichzelf weet te reguleren opdat zij op hun beurt kunnen zien hoe dat gaat. Vanuit co-regulatie ontstaat zelf-regulatie. En dat kon ik op dat moment dus niet.
Ik besefte nochtans heel goed, gedragsmatig, vanwaar dit gedrag bij mijn peuters vandaan kwam én toch had ik een moment van 0% begrip. Ik riep, zette ze in de zetel om controle te krijgen over een situatie die ik zelf had laten escaleren en het was mijn partner die me uit mijn eigen driftbui haalde en zei: "Genoeg!".
Hoe vaak ik dit scenario niet voor de geest kan halen tijdens de opvoeding van mijn honden... Zeker in hun puberteit. En hoe herkenbaar is dit als je hond weer maar eens iets kapot gebeten heeft, uitvalt naar elke vlieg die voorbij komt, ... Je mag nog zo veel inzicht hebben in gedrag en waarom je hond doet wat hij doet, soms is jouw emmer ook gewoon stampvol omdat je gewoon de tijd niet hebt genomen om stoom af te laten, de decompresseren, hulp te vragen, ... Want emoties 'opfretten', dat was/is heel normaal - Laat het dus een uitnodiging zijn aan mezelf en aan jou om dat meer en vaker te gaan doen ;)
Ik mijn geval had de week van de maand er ongetwijfeld ook iets mee te maken... Ik ken mezelf en mijn cyclus intussen goed genoeg waardoor ik eigenlijk kan voorspellen wanneer ik niet te genieten ben, tegen mijn eigen wil in. En boy oh boy, mijn kinderen voelen het! Mijn honden daarintegen, die nemen het hazepad op zo'n dagen (= learned behaviour). Maar over hormonen, heb ik het in een andere blogpost nog :)
Het gaat niet om de uitbarsting zelf, het gaat over wat je eruit leert als opvoedingsfiguur en hoe je het meepakt in je groeiproces. Want honden en kinderen zijn prachtige spiegels om jezelf beter te leren kennen en te groeien in de (honden)ouder die je voor hen wil zijn, of beter, die ze nodig hebben.
Swat, ik deed nadien buiten op het bankje aan zelf-regulatie om tot rust te komen want ik ben inmiddels 'volwassen' (of toch aan co-regulatie, want mijn hond kwam opvallend hard tegen me aanleunen), kwam terug binnen en kon me oprecht excuseren. Ik kreeg een dikke knuffel van mijn peuters en we gingen verder met ons leven.
Heb je vragen of wil je een ervaring met me delen? Laat het gerust weten in de comments, op social media @wablaf of heel persoonlijk naar info@wablaf.be.