Gedragsmedicatie is vandaag hot-topic. Bij al mijn klanten was er slechts 2% waar gedragsmedicatie ter sprake diende te komen. Enerzijds is er nog veel taboe rond want een hond op medicatie staat blijkbaar gelijk aan een soort falen van de eigenaar. Wat natuurlijk absurd is! Anderzijds is onze maatschappij een pillencultuur geworden waardoor mensen het idee krijgen dat een pilletje de boel kan oplossen.
Voor mij is het inzetten van gedragsmedicatie dé uitzondering maar zeker iets dat bespreekbaar moet zijn in bepaalde gevallen. Ook bij één van mijn eigen honden heeft gedragsmedicatie een rol gespeeld in herstel.
Belangrijk om weten is dat medicatie enkel wordt ingezet wanneer het welzijn van de hond en zijn omgeving in gevaar is en er zonder ondersteuning geen positieve uitweg te vinden is voor het dier met gedragstraining alleen. Het gaat dan meestal over stress- en angstproblematiek.
Medicatie wordt niet ingezet wanneer het gedrag van de hond bv. louter als storend ervaren wordt door de eigenaar. Het is niet vrij te verkrijgen omdat het gebruik van deze middelen steeds onder begeleiding dient te gebeuren. Een grondige medische check-up in combinatie met een diepgaande analyse van de problematiek dienen aan de basis te liggen van het advies om eventueel over te gaan op gedragsmedicatie. Dit gebeurt steeds in samenwerking met: de eerstelijnsdierenarts, de gedragsdeskundige en de gedragsdierenarts.
De effecten ervan zijn meestal pas te evalueren na enkele maanden, dosissen moeten aangepast worden (de juiste dosis is écht van belang, deze kennis ligt vooral in het vakgebied van de gedragsdierenarts). Of misschien moet er zelfs veranderd worden van product. Er is ook heel wat commitment nodig van de eigenaar(s) om een behandeling door te zetten (gemiddeld 8 maanden of langer) in combinatie met gedragstherapie. Een pilletje alleen lost GEEN problemen op!
Hoe dan ook, als de context gelijkaardig blijft, is het steeds afwachten of het voor de hond mét ondersteuning mogelijk is om emotioneel te herstellen. En dan hebben we het nog niet gehad over eventuele bijwerkingen van de medicatie zelf. Het kan daarom ook nodig zijn om een hele andere omgeving aan te bieden aan de hond, want...
Dweilen met de kraan open heeft geen zin!
Daarnaast heb je nog heel wat ondersteunende homeopatische middelen die in een eerste fase zeker een kans mogen krijgen. De werking hangt af, net zoals bij medicatie, van de context en het individu.
Wanneer je overweegt om een gesprek over medicatie aan te gaan met je hondendeskundige, blijf kritisch in de adviezen die je ontvangt en vraag steeds naar de samenwerking met een gedragsdierenarts. De ene specialist gaat nu eenmaal makkelijker over tot het gebruik van medicatie dan de andere, meestal gebaseerd op eerdere positieve ervaringen waardoor er snel wordt veralgemeend bij gelijkaardige gevallen. Toch is de context / situatie van de hond altijd verschillend waardoor ook de invloed van de medicatie zal verschillen.
Tot slot wil ik nog even benadrukken dat in de gedragstherapie steeds gekeken zou moeten worden naar de oorzaak van eventuele uiterlijke problemen. Symptomatisch behandelen heeft geen effect op langere termijn en komt het welzijn niet altijd ten goede.